Ludwik Gronowski. Fotografie - nowa wystawa w Muzeum Architektury

Ludwik Gronowski. Fotografie Krzemieniec / Wołyń 1930 - 1939 wernisaż w czwartek 19 stycznia 2017 o godzinie 17.00 -Muzeum Architektury we Wrocławiu, ul. Bernardyńska 5

Zdjęcia Ludwika Gronowskiego - nieskazitelnie zaobserwowane i wykonane - tworzą niemalże bajeczną atmosferę okresu międzywojennego. Przedstawiają między innymi fragmenty pejzaży o różnych porach roku i ludzi, którzy są ich częścią. Szczególnie zaintrygowały mnie portrety kobiet, wykonane w stylu zdjęć hollywoodzkich z lat trzydziestych. (…) Wykonanie ich wymagało nie tylko umiejętności fotografowania w świetle naturalnym, ale i mistrzowskiego korzystania z lamp studyjnych. Zdjęcia Ludwika Gronowskiego powinny zaintrygować zarówno amatorów, jak i fotografów zawodowych, takich jak ja. Można się z nich dużo nauczyć.   

Ludwik Gronowski urodził się w 1904 roku w Warszawie. W wieku 26 lat, jako dyplomowany nauczyciel kreśleń geometrycznych, algebry i rachunków, objął posadę pedagoga w Liceum Krzemienieckim na Wołyniu. Szybko stał się jednym z najbardziej aktywnych animatorów wydarzeń artystycznych i sportowych, jakie odbywały się w mieście w ciągu ostatniej dekady przed wybuchem wojny. 

Liceum Krzemienieckie, prócz realizacji standardowego programu edukacyjnego, prowadziło szereg zajęć indywidualnych, w tym Pracownię Fotograficzną. Jej założycielem i głównym organizatorem był nauczyciel rysunku i wybitny fotografik Stanisław Sheybal. Ożywiona działalność pracowni i zdolności jej adeptów budziły żywe zainteresowanie mieszkańców, a także turystów odwiedzających miasto. Zaczęto więc sprzedawać zdjęcia, a także urządzać prelekcje, dyskusje i pokazy. Wreszcie, aby zapoznać się z najnowszymi zdobyczami w tej dziedzinie, w 1929 roku zorganizowana została I Ogólnopolska Wystawa Fotografii Artystycznej, która – jak wspominał Stanisław Sheybal – stała się początkiem rozwoju ruchu fotograficznego środowiska krzemienieckiego. 


Rok później, grono skupionych wokół Pracowni miłośników fotografii zawiązało Towarzystwo Fotograficzne. Szybko uzyskało ono wysoką renomę w całym kraju, a jego osiągnięcia były odnotowywane w prestiżowych wydawnictwach fachowych, takich jak „Fotograf Polski” i „Almanach Fotografiki Polskiej”. 

Jednym z założycieli Towarzystwa i najzdolniejszych jego członków był Ludwik Gronowski. Jego pierwsza Indywidualna wystawa miała miejsce w Krzemieńcu w 1933 roku. Później zdjęcia Gronowskiego były prezentowane na wielu wystawach krajowych (m. in. w Warszawie, Krakowie i Lwowie) oraz za granicą (m.in. w Mediolanie, Londynie, Paryżu, Antwerpii, Wiedniu, Pradze, Chicago, Nowym Jork oraz w Japonii).

(...) Tematyka prac fotograficznych Ludwika Gronowskiego świadczy o jego umiłowaniu przyrody, ludzi i miasta, w którym żył i pracował. Wśród najwcześniejszych zdjęć dominują motywy pejzażowe, a także fotografie ukazujące fragmenty zabudowy miejskiej. Niewątpliwie jednym z najbardziej fascynujących dla Gronowskiego motywów było światło – wiele zdjęć zostało wykonanych o zmierzchu i w czasie porannych mgieł, na wielu fotografiach pojawia się również wyraźna gra światła i cienia. 
Pewną część kolekcji stanowią fotografie rodzajowe, której bohaterami są mieszkańcy Krzemieńca: podpatrzeni w czasie codziennych czynności, spacerujący po ulicach lub odpoczywający w gronie rodziny. 

Najważniejszy dla Gronowskiego był jednak portret, przeważnie wykonany w atelier Pracowni. Swoboda, z jaką autor operował sztucznym światłem, umiejętność ustawienia modela i oddania jego osobowości, czynią z Gronowskiego mistrza gatunku.  Perfekcyjnie oko fotografa widoczne jest także w serii autoportretów, gdzie dodatkowo pozwolił sobie na eksperymenty formalne i niespotykaną wcześniej ekspresję.