Pawilon Czterech Kopuł. Otwarcie 25 czerwca

Po wielu latach pełnienia różnych funkcji Pawilon Czterech Kopuł - słynne dzieło Hansa Poelziga - przywrócony zostanie publiczności. Swoje zbiory prezentować w nim będzie Muzeum Sztuki Współczesnej, oddział Muzeum Narodowego we Wrocławiu. W olśniewających bielą salach modernistycznego budynku zagoszczą prace najznamienitszych polskich twórców 2. połowy XX w. i czasów współczesnych.

Wystawa Kolekcja sztuki polskiej II połowy XX i XXI wieku
Muzeum Narodowe we Wrocławiu jest właścicielem jednej z największych w kraju kolekcji polskiej sztuki współczesnej, której historia sięga lat sześćdziesiątych XX w. Liczy ona 20 tys. eksponatów, które reprezentują wszystkie dyscypliny działań artystycznych – malarstwo, rzeźbę, różne formy przestrzenne i instalacje, zapis video, grafikę, fotografię, dokumentację działań performatywnych.

Historia Pawilonu Czterech Kopuł
Siedzibą nowego oddziału jest zabytkowy Pawilon Czterech Kopuł - budynek wzniesiony w 1912 r. według projektu wybitnego architekta Hansa Poelziga. Obok monumentalnej Hali Stulecia, autorstwa Maksa Berga, Pawilon jest drugą dominantą architektoniczną Terenów Wystawowych, zespołu urbanistycznego, który powstał na potrzeby Wystawy Stulecia, zorganizowanej w 1913 r. we Wrocławiu. Do 1945 r. Pawilon służył wystawom sztuki i ekspozycjom okolicznościowym, w 1948 r. był jednym z miejsc ekspozycyjnych Wystawy Ziem Odzyskanych, a następnie od 1953 r. jego pomieszczenia zajęła wrocławska Wytwórnia Filmów Fabularnych. Tu powstawały znakomite polskie filmy. W dawnych salach wystawienniczych ulokowano szereg niezbędnych dla funkcjonowania tej instytucji pomieszczeń – magazynów, rekwizytorni etc. Skutkowało to m.in. dość znacznym naruszeniem pierwotnej struktury architektonicznej budynku – liczne przebudowy zatarły oryginalną dyspozycję wnętrz. Wraz z rozłożonym na lata upadkiem wrocławskiej wytwórni degradacji podlegał i sam Pawilon. W 2009 r. budynek został przekazany Muzeum Narodowemu we Wrocławiu, w latach 2013-2015 został odrestaurowany, odzyskując jednocześnie swą pierwotną funkcję wystawienniczą.

źródło: Wrocław 2016