Zbigniew Andres o twórczości Adama Lizakowskiego
Twórczość literacka Adama Lizakowskiego rozwijana na przestrzeni długiego już szeregu lat, mimo dokonującej się w jej obrębie zasługujących na uwagę istotnych przekształceń, mimo zmieniającego się sposobu wyrażania myśli, emocji, stosowanych środków formalnych, zachowuje charakterystyczną indywidualną wymowę. Adam Lizakowski jest więc twórcą o ustalonym już dzisiaj miejscu w literaturze. N a podkreślenie zasługuje topografia dokonań twórczych poety. Od samego debiutu[1] tworzy jakby na dwóch płaszczyznach, swoje utwory sytuuje w perspektywie emigracji (m.in. San Francisco, Chicago) i w perspektywie ojczystego kraju, rodzinnych stron, realiów „małej ojczyzny” (Dolny Śląsk, Pieszyce, Dzierżoniów, Ząbkowice). Konkrety tych dwóch obszarów, szczegóły, elementy tła historycznego, geograficznego, społecznego, obyczajowego, kulturowego to najważniejsze źródła inspiracji , motywy , formuły treściowe i przesłanki myślowe tych utworów.
Adam Lizakowski jest twórcą niezwykle aktywnym na polu literatury i kultury. Ustawicznie pomnaża swój dorobek, publikuje coraz to nowe książki poetyckie, tomy pisane prozą, poszerza też horyzont społeczny, kulturowy, filozoficzny w ogóle myślowy swoich dzieł. Na przestrzeni już około 40 lat swojej działalności literackiej opublikował ponad tuzin tomów, publikacji zwartych różnych rozmiarów, poetyckich prozatorskich, utworów pisanych w konwencji poetyckich listów adresowanych do różnych środowisk, różnych adresatów zbiorowych (n.p. „Z Chicago do Pieszyc)”, uprawia też publicystykę, pisze słuchowiska radiowe.
Na tle tej bogatej twórczości ważne miejsce zajmują trzy książki poetyckie wydane przez Dzierżoniowski Ośrodek Kultury: „Legenda o poszukiwaniu ojczyzny” (2001), Dzieci Gór Sowich (2007) i Pieszyckie Łąki (2010). Utwory zawarte w tych tomach, w dużej mierze nowe, dotąd nie publikowane, układają się w zwarty, interesujący cykl tematyczno – problemowy. Już w samych tytułach zarysowuje się podstawowa teza tematyczna: motyw „poszukiwania ojczyzny”. Ma owa teza szczególną rangę, gdyż formułowana jest z perspektywy emigracji i łączy się z refleksjami nad psychologicznym zakorzenieniem w świadomości „człowieka nowego”, z dowartościowywaniem tych właśnie ojczystych stron po dramatycznych przeżyciach na obczyźnie. Pojawiają się tutaj we wspomnianych w dość obszernych tomikach konkretne nazwy miast i miasteczek, realiów geograficznych i topograficznych Dolnego Śląska, takie jak Góry Sowie, Pieszyce Dzierżoniów, Piława Górna, Rościszów, Zębice, Bielawa, Walim, Świdnica, Kłodzko. Poeta wymienia te nazwy i realia oraz wprowadza na literacki Parnas miejscowości mu bliskie , dotąd nieraz na tym Parnasie nieobecne. Nobilituje więc w pewnym sensie te ziemie. Wszystkie te trzy, wymienione tu, wcale niemałe, tomiki razem wzięte to jakby całościowy literacki wykład poglądów poety na te i inne sprawy, na problemy emigracji i emocjonalnego zakorzenienia tych ludzi w realiach ojczyzny, to summa, ale też i skrót, jego założeń twórczych, zinterpretowanych literacko, założeń sięgających w publicystykę, to jakby rejestr zasad, norm, prawd podstawowych.
WIĘCEJ - KLIKNIJ TUTAJ
Materiał przekazany przez A. Lizakowskiego.
